Vojty

Metodę tę opracował na podstawie wieloletnich doświadczeń czeski neurolog prof. Vaclav Vojta.

Metoda ta zakłada, że rozwój ruchowy człowieka jest zdeterminowany genetycznie i realizowany jest od momentu poczęcia. Osiągniecie poszczególnych etapów lokomocji odbywa się całkowicie automatycznie. Obserwacja noworodków i niemowląt pozwoliła stworzyć idealny wzorzec motorycznego rozwoju dziecka, który zawiera poszczególne ramy czasowe występowania poszczególnych umiejętności ruchowych oraz odpowiednia ich jakość.

Wskazania do koncepcji metody Vojty:

• zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowej (ZOKN),
• ZOKN, w tym mózgowe porażenie dziecięce,
• ZOKN z asymetrią,
• kręcz szyi pochodzenia mięśniowego i neurogennego,
• niedowłady i porażenia kończyn,
• rozszczep kręgosłupa, wodogłowie, przepuklina oponowo – rdzeniowa,
• miopatie uwarunkowane genetycznie,
• wady wrodzone – choroby mięśni i artrogrypozy,
• zespół Downa i inne zespoły wiotkie,
• opóźnienie rozwoju psychoruchowego,
• wady postawy – skoliozy, wady stóp,
• dysplazja stawu biodrowego.

Sygnały alarmowe w rozwoju dziecka pozycji leżenia na plecach:

• odginanie główki do tyłu,
• tendencja do skręcania główki w jedna stronę,
• asymetria tułowia, często połączona z asymetria główki,
• brak przylegania pleców do podłoża – „mostki”,
• sztywne układanie ramion, przyciskanie do podłoża, skręcanie do wewnątrz lub na zewnątrz (bywa połączone z odginaniem główki),
• mocne zaciskanie jednej lub obu piąstek, szczególnie po szóstym tygodniu życia,
• prężenie jednej lub obu nóżek, krzyżowanie i lub skręcanie do wewnątrz, ułożenie „żabki”,
• słabsza aktywność jednej strony ciała,
• brak lub słabsze wodzenie oczu za zabawką szczególnie po drugim miesiącu życia,
• „przelewanie” się dziecka.

Sygnały alarmowe w rozwoju dziecka pozycji leżenia na brzuchu:

• brak unoszenia główki i lub przekładania na drugi policzek, szczególnie po szóstym miesiącu życia,
• tendencja do układania główki na jedna stronę,
• unoszenie główki bez podparcia na raczkach, unoszenie poprzez odginanie tułowia,
• asymetria ustawienia główki i lub tułowia,
• podpór na wyprostowanych łokciach i zaciśniętych piąstkach, skrecanie raczek do wewnątrz,
• słabsza aktywność jednej strony ciała,
• prężenie jednej lub obu nóżek, krzyżowanie i lub skręcanie do wewnątrz, ułożenie „żabki”,
• przelewanie” się dziecka.

Rolą terapeuty w metodzie Vojty jest określenie problemu głównego dziecka, wyznaczenie pierwszego celu oraz dobranie programu ćwiczeń. Kluczem do sukcesu jest jednak systematyczna praca rodziców.